неизтъщаѥмъ

НЕИЗТЪЩАѤМЪ (3*) пр. Неисчерпаемый, неиссякаемый:

класъ бж(с)твныи взрасти и питаеши множьство. неистощаема во истину. иосифова житница бывъ. Мин XIV (май, 2), 17; оч(с)тите ѹбо и ѹ(м) и слу(х) и разу(м). елико же на(с) питѣетсѧ сициими. елма же о бз҃ѣ и слово бж҃ьское. да ѿидете питавшесѧ по истинѣ. ˫аже неистъщаема. (μὴ κενоύμενα) ГБ XIV, 53б; не во тще бо обращаю блг҃ое. и скровище независтно и неистъщаемо. (ἀκένωτος) Там же, 82г.

Ср. изтъщаѥмыи.